در
سیر الی الله، «کدح» و «تعب» را باید با دل و جان خرید، و از عمق ناملایمات ره به
سوی او باید سپرد که:
ناز
پرورد تنعمّ نبرد راه بدوست
عاشقی شیوه ي رندان بلاکش باشد[1]
هرگز!
نمی شود که با ناز و نعمت و رفاه و آسایش و بی درد و رنج و حرمان به مقصود و کعبه
آمال رسید، که راه خدا از این میان می گذرد.
امروز
«جبهه» جایگاه بسیار والائی است برای این حرکت و آزمایش الهی؛ برای خودسازی و از
قید هوی و هوسها رستن.
«جبهه»
نبرد کفر و ایمان و مکتب عشق و ایثار است. خداوند تعالی به وسیله «جبهه» مؤمنان را
می آزماید و حرکت معنوی می دهد.
«تا
سیه روی شود هر که در او غش باشد»
اکنون
بر همه شما سپاهیان عزیز و فرماندهان است تا از این امتحان الهی، که سراسر لطف
است، سرافراز بیرون آئید و نعمتهای الهی را سپاسگزار باشید.
قرآن
شریف در مورد این امتحانات چنین می فرماید:
«فَاَمّا
اْلاِنْسان ُ إِذا ما البْتَلیهُ رَبُّهُ فَاَکْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ ، فَیَقُولُ
رَبّي اَکْرَمَنِ ، وَ اَمَّا اذا ما ابْتَلیهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَه
فَیَقُولُ رَبّي اَهانَنِ کَلاَّ»[2]
اما
انسان، چون خداوند او را مبتلا سازد، و به کرم خود او را نعمتی برای آزمایش و
امتحان بخشد، در آن حال (مغرور ناز و نعمت شود و) گوید: خداوند مرا عزیز و گرامی
داشت و چون او را برای آزمون به تنگ روزی دچار کرد (دلتنگ و غمگین شود و) گوید:
خداوند مرا خوار و ذیل کرد. (هرگز) چنین نیست. (بلکه، نعمت و ابتلاء به مصیبت،
برای امتحان بندگان است).
از
این رو، شما عزیزان، باید هوشیار باشید، و به خوبی موفق به اداره ي جبهه و جهاد
شوید، بر بال این نعمت الهی به سیر معنوی پردازید و قدم در راه فلاح و رستگاری
سپارید. به ویژه اگر فرمانده هستید، این امتحان دو چندان است و مسئولیت پرخطر.
مسئولیت
داشتن نعمت است. اما اگر وسیله غرور، خودسری و سوء استفاده شود، باعث تباهی و
خسران دنیا و آخرت است، چنانکه اگر این نعمت الهی در مسیر رضای خدا بکار نرود،
آنچیزی است که شیطان می خواهد. پس، مبادا از نعمت انقلاب، جبهه، پاسداری و
فرماندهی غافل شوید که همه وسیله ابتلاء و امتحان پروردگار متعال است.
پي نوشت
ها:
[1].
دیوان حافظ
[2]. سوره ي فجر، آیه های 15 و
16